Armand Piëtte is kantonrechter en senior rechter bij de rechtbank Limburg. Omdat hij het gezondheidsrecht enorm boeiend vindt, is hij daarnaast voorzitter van een van de geschillencommissies van skge en lid van een regionaal tuchtcollege voor de gezondheidszorg.
“Als rechter heb ik een drukke baan, maar ik vind het heel interessant om me in te zetten voor een tuchtcollege en een geschillencommissie huisartsenzorg. Gezondheidsrecht is een prachtig rechtsgebied. Het gaat over mensen in hun kwetsbaarste momenten; soms gaat het over leven en dood. Daarom vind ik het de moeite waard om er tijd voor te maken.
Als iemand een klacht indient bij de geschillencommissie, is het in het traject van klachtbemiddeling niet gelukt om de klager en verweerder bij elkaar te brengen. De klager wil dan een uitspraak van de geschillencommissie en eist soms ook een schadevergoeding. Wij hopen als commissie dat onze uitspraak rust brengt en dat zowel de klager als de zorgverlener daarna weer verder kan gaan. De uitspraak brengt duidelijkheid, of een klacht nu gegrond of ongegrond wordt verklaard.
In onze commissie zitten twee huisartsen en twee personen die door de Patiëntenfederatie zijn aangedragen. Daar zit geen harde scheiding tussen; ze hebben allemaal oog voor beide kanten – die van de klager en die van de huisarts. Als voorzitter zorg ik ervoor dat ieders stem wordt gehoord, en ik vraag door om meer duidelijkheid en scherpte te krijgen.
Vaak zijn we het als commissie snel met elkaar eens, soms wordt er nog flink ‘gepingpongd’. Het gebeurt wel eens dat we na een flinke discussie tot een andere conclusie komen dan we in het begin dachten. Het komt zelfs wel eens voor dat we onze conclusie herzien als we de concept-uitspraak doornemen die de ambtelijk secretaris na de eerste bespreking heeft opgesteld. Als een uitspraak zwart-op-wit staat, zien we soms ineens helder waar een redenering de mist ingaat.
Het kan zijn dat een huisarts iets beter had kunnen doen. Toch maakt dat een klacht nog niet per se gegrond. Een klacht is gegrond als een huisarts niet heeft gedaan wat van een redelijk bekwame huisarts kan worden verwacht. Hij heeft dan bijvoorbeeld niet volgens de beroepsstandaard gehandeld. Het kan dus gebeuren dat een huisarts een diagnose heeft gemist waardoor een patiënt overlijdt, maar dat een klacht daarover niet gegrond wordt verklaard. De huisarts heeft dan wel gedaan wat van hem op dát moment verwacht mocht worden. Die oordeelsvorming vraagt een zorgvuldige afweging en motivering.
Voor klager en verweerder is het van cruciaal belang dat wij als commissie goed en overtuigend motiveren hoe en waarom we tot een uitspraak zijn gekomen. Daarbij speelt de inhoud van het patiëntendossier een zware rol. Het dossier moet laten zien wat de overwegingen van de huisarts zijn geweest en waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt.
Helaas laat die dossiervorming nogal eens te wensen over. Huisartsen beseffen lang niet altijd hoe belangrijk het is om hun denkproces voor derden inzichtelijk te maken. Zowel voor een eventuele waarnemer als voor een geschillencommissie die achteraf gaat kijken of de huisarts zorgvuldig en juist heeft gehandeld. Mijn oproep aan huisartsen is: maak in het patiëntendossier je denkproces inzichtelijk. Dat kan je veel gedoe en narigheid besparen.
